dinsdag 21 augustus 2012
donderdag 2 augustus 2012
Kleine Snorremans
Niet lang geleden gingen een aantal Wonderlijke Wezens op pad om zich te verkopen bij Fuchsia; Een hele leuke winkel in het centrum van Arnhem. Een van hen (die de Wezens onderling "Kleine Snorremans" noemden) had een hele grote droom. Misschien zou je het wel zijn levensmissie kunnen noemen: Hij wilde graag naar Fuchsia omdat hij dacht.. dan vind ik sneller iemand om mee te knuffelen! Want met iemand knuffelen, dat wilde hij echt heeeeel erg graag. Dat was zijn absolute doel. Maar hij heeft het allemaal niet mee, vindt hij zelf. Hij heeft een prikkende snor en een brilletje omdat hij anders niet goed ziet. En hij durft helemaal niet zomaar met een kindje te gaan praten, want hij is een beetje verlegen. Hij hoopte daarom dat het misschien wel zou helpen als kindjes hem konden zien in een winkel. Misschien dat iemand hem toch zou opmerken.
De andere Wonderlijke Wezens wilden ook wel ergens thuis gaan spelen, maar Kleine Snorremans.. die wilde het het allerliefst. De grootste van hen allen, de Grote Snorremans, vertelde: "Soms, als we samen aan het knuffelen waren, hoorden we ineens tussen al het gepiep een heel ander geluid. Het geluid leek het meest op het starten van een auto. Echt waar, wat een wonderlijk geluid! Dan zei Kleine Snorremans ineens "sorry.. ik vind jullie heel lief.. maar ik dacht ineens aan twee mensenhanden, die me heel dicht tegen zich aan zouden drukken en me naast hen op de bank zouden leggen. En nou.. toen voelde ik me ineens zo gelukkig! Ohhh, kwam maar iemand mij kopen. Kwám er maar iemand!" Tsja dan breekt je Wonderlijke hartje toch een beetje", zei Grote Snorremans.
Zo ging het eigenlijk best wel vaak. Maar een paar dagen later.. nou toen gebeurde er iets ongelofelijk wonderlijks! Alle popjes, tasjes, oorbelletjes en houten letters verstopten zich, na een hoofdknikje van Grote Snorremans, achter dozen en plankjes. Uitgezonderd van de Wonderlijke Wezens leek de winkel ineens helemaal leeg. Kleine Snorremans keek verwonderd om zich heen. Wat was hier nu aan de hand? En terwijl hij naar Grote Snorremans en de andere Wonderlijke Wezens (Bange Poeperd en Rood Lachebekje) keek, zag hij dat zij zich plotseling achter hém verstopten en dat ze hem een dikke knipoog gaven. "Hééé jongens, wat is er! Doen we een nieuw spelletje soms?" Hij probeerde zich links en recht om te draaien en moest heel hard giechelen want het lukte niet. De Wonderlijke Wezens hielden hem heel goed vast en maakten zich heel klein achter zijn rug. "Hihihihi piiieeep hahahaa piiieeeep oohohoh hiiihihi oh jongens hihihi, wat is er toch?!" zei Kleine Snorremans lachend en piepend. Maar behalve de knipoog kwam er geen woord uit zijn vriendjes.
En toen zag hij het. De deur van de winkel stond open, en in de deuropening stond een klein meisje met haar vader. "Oh papa, kijk!!!" riep het meisje uit. Midden in de lege winkel stond Kleine Snorremans, die zijn verbaasde gezicht had ingeruild voor een enorme glimlach. Twee grote mensenhanden pakten hem van de plank en gaven hem aan het kleine meisje. Ze pakte hem aan en drukte hem heel erg dicht tegen haar gezicht. Zo stevig dat de bril van de Kleine Snorremans helemaal scheef stond! Toen ze hem van zich af hield en hem eens goed bekeek kwam ze niet meer bij. "Hahahaha!" En hij ook niet! "Piiiiieeeeeep!" Haar vader kon zijn dochter niets weigeren en voordat de Kleine Snorremans het wist liep hij in de armen van het meisje de winkel uit. Alle popjes, tasjes, oorbelletjes, houten letters en Wonderlijke Wezens kropen uit hun schuilplaats en zwaaiden hem na. Kleine Snorremans wist niet dat hij zo gelukkig kon zijn. "Dag iedereen!!!" En hij sloeg zijn kleine armpjes om de nek van zijn nieuwe vriendinnetje.
De andere Wonderlijke Wezens wilden ook wel ergens thuis gaan spelen, maar Kleine Snorremans.. die wilde het het allerliefst. De grootste van hen allen, de Grote Snorremans, vertelde: "Soms, als we samen aan het knuffelen waren, hoorden we ineens tussen al het gepiep een heel ander geluid. Het geluid leek het meest op het starten van een auto. Echt waar, wat een wonderlijk geluid! Dan zei Kleine Snorremans ineens "sorry.. ik vind jullie heel lief.. maar ik dacht ineens aan twee mensenhanden, die me heel dicht tegen zich aan zouden drukken en me naast hen op de bank zouden leggen. En nou.. toen voelde ik me ineens zo gelukkig! Ohhh, kwam maar iemand mij kopen. Kwám er maar iemand!" Tsja dan breekt je Wonderlijke hartje toch een beetje", zei Grote Snorremans.
Zo ging het eigenlijk best wel vaak. Maar een paar dagen later.. nou toen gebeurde er iets ongelofelijk wonderlijks! Alle popjes, tasjes, oorbelletjes en houten letters verstopten zich, na een hoofdknikje van Grote Snorremans, achter dozen en plankjes. Uitgezonderd van de Wonderlijke Wezens leek de winkel ineens helemaal leeg. Kleine Snorremans keek verwonderd om zich heen. Wat was hier nu aan de hand? En terwijl hij naar Grote Snorremans en de andere Wonderlijke Wezens (Bange Poeperd en Rood Lachebekje) keek, zag hij dat zij zich plotseling achter hém verstopten en dat ze hem een dikke knipoog gaven. "Hééé jongens, wat is er! Doen we een nieuw spelletje soms?" Hij probeerde zich links en recht om te draaien en moest heel hard giechelen want het lukte niet. De Wonderlijke Wezens hielden hem heel goed vast en maakten zich heel klein achter zijn rug. "Hihihihi piiieeep hahahaa piiieeeep oohohoh hiiihihi oh jongens hihihi, wat is er toch?!" zei Kleine Snorremans lachend en piepend. Maar behalve de knipoog kwam er geen woord uit zijn vriendjes.
En toen zag hij het. De deur van de winkel stond open, en in de deuropening stond een klein meisje met haar vader. "Oh papa, kijk!!!" riep het meisje uit. Midden in de lege winkel stond Kleine Snorremans, die zijn verbaasde gezicht had ingeruild voor een enorme glimlach. Twee grote mensenhanden pakten hem van de plank en gaven hem aan het kleine meisje. Ze pakte hem aan en drukte hem heel erg dicht tegen haar gezicht. Zo stevig dat de bril van de Kleine Snorremans helemaal scheef stond! Toen ze hem van zich af hield en hem eens goed bekeek kwam ze niet meer bij. "Hahahaha!" En hij ook niet! "Piiiiieeeeeep!" Haar vader kon zijn dochter niets weigeren en voordat de Kleine Snorremans het wist liep hij in de armen van het meisje de winkel uit. Alle popjes, tasjes, oorbelletjes, houten letters en Wonderlijke Wezens kropen uit hun schuilplaats en zwaaiden hem na. Kleine Snorremans wist niet dat hij zo gelukkig kon zijn. "Dag iedereen!!!" En hij sloeg zijn kleine armpjes om de nek van zijn nieuwe vriendinnetje.
Abonneren op:
Posts (Atom)