Toen Dirk zijn melktandjes verloor en hij zijn voortanden ingewisseld had voor mooie grote volwassen tanden begon hij aan een nieuw leven. Piepend en springend ging hij met een aantal andere Wonderlijke Wezens (de Snorremansen en kleine bangerik) zichzelf verkopen in het kleine snuisterijenwinkeltje Fuchsia.
Van verlegenheid was bij Dirk ineens veel minder te merken. In de winkel babbelde hij er lustig op los, met de andere knuffels, met de eigenaresse en ook honderduit met de klanten. Met veel humor zette hij zijn gedachten uiteen en werd vrolijk van iedereen die hem vastpakte, terwijl hij altijd onverstoord door bleef brabbelen.
De eigenaresse van de winkel was bijzonder op hem gesteld. En altijd als ze hem zo hoorde door- en doorgaan over het weer en de bloemen en koeien en de wespen, dacht ze aan een vriendin, die al net zo graag als Dirk.. altijd aan het woord was.
Afgelopen week kwam die vriendin op uitnodiging de winkel in, en hoorde zelfs boven het rinkelen van de deurbel een pieperig stemmetje zeggen: "Als je bedenkt dat Lego eigenlijk gewoon hetzelfde is als Duplo, dan is Duplo ook eigenlijk heel stoer. Je kan met hetzelfde aantal steentjes veel groter bouwen. Eigenlijk vind ik Duplo daardoor stoerder, bedenk ik me nu." Ze keek in het rond waar die stem toch vandaan kwam. De eigenaresse lachte haar toe vanachter de toonbank, en wist dat haar plan gelukt was.
Na een grote kop thee, een boterham en later nog een heerlijk taartje, stapte de vriendin weer op. Luid babbelend tegen haar handtas, van waaruit Dirk luid terugbabbelde.
Dirk, vóór het wisselen van zijn melktandjes.
