"Wij willen een flyer!"

.. piepen de Wonderlijke Wezens te pas en te onpas. Ze zijn er zo enthousiast over dat ze niet stil kunnen zitten. Ze zijn al begonnen met allerlei foto's van elkaar te maken, tekeningetjes te schetsen.. ze zijn bijna te druk om nog te knuffelen!

Af en toe hoor ik een plofje van een Wezentje wat tegen de muur loopt, gelijk gevolgd door een hele harde bulderlach. Dan zie ik ineens een trapeze-act, van Wezens die wankelend en wiebelend op elkaar staan om hun ontwerpjes aan de muur te hangen. En soms kruipt er ineens weer een Wezentje tegen me aan om een dikke knuffel te geven, wat knuffelen doen ze natuurlijk toch nog het allerliefst.


Vorige week gebeurde dat ook. En terwijl het Wezentje tegen me aan lag zei ze, "Oh ik vind het zo spannend. Zo meteen hebben we een hele mooie tekening die we aan de hele wereld kunnen laten zien. Waar we allemaal op staan. Dan kan iedereen ons vinden en met ons komen knuffelen. Denk je dat het ons lukt?" Haar stemmetje klonk onzeker.
"Natuurlijk lukt dan, jullie zijn toch Wonderlijke Wezens?"
"Ja, dat dat zijn we." Zei ze twijfelachtig.
"Iedereen die jullie ziet wil met jullie knuffelen."
"Ja, dat willen ze." Zei ze met een bescheiden glimlachje.
"En als jullie een flyer hebben, dan zien nog meer mensen jullie."
"Ja, dat is zo." Zei ze nu piepend en lachend. "Maar," zei het Wezentje weer bedrukt, "wij kunnen helemaal geen echte flyer maken."
"Hoezo niet?"
"Nou, we hebben geen vingers om te typen.. en eigenlijk ook geen idee hoe een computer werkt.."


Toen ik het verdrietige stemmetje hoorde moest ik heel hard lachen. Het Wonderlijke Wezen keek verbaasd op, en toen ze me zag lachen kwam er een glimlach op haar gezicht. Een ogenblik er na piepte ze heel zacht, en toen ging haar mond open en bulderde ze van het lachen! De andere Wezens hoorden het ook. Overal begonnen er Wezens te springen en te bulderen. Het lawaai was oorverdovend, en omdat ze dat ook grappig vonden begonnen ze alleen nog maar harder te bulderen! Boven al het geluid uit schreeuwde ik:
"Dat was ik helemaal vergeten! Jullie kunnen niet op de computer! Weten jullie wat? We vragen een echte grafische ontwerper om jullie te helpen!"


Ik had geen idee of de Wonderlijke Wezens het gehoord hadden. Ze bulderden en sprongen om en over elkaar heen. Vielen steeds weer om en krabbelden weer overeind tot ze weer omrolden.. In de hal op weg naar de deur, m'n jas dichtknopend, hoorde ik ze nog steeds en dacht, "Ik hoop dat ik een ontwerper vind die met ze aan de slag wil.."


Diezelfde avond kwam ik terug thuis. Alle Wezens lagen lekker te slapen op de bank, de grond en een paar onder de eettafelstoelen. Alsof ze uiteindelijk, moe van het springen en bulderen van geluk, neergevallen waren en in slaap waren gevallen. Zonder ze wakker te maken liep ik naar de keuken om een kop thee te zetten. Met de dampende mok zat ik even later aan de keukentafel. "Ik ben benieuwd wat er morgen gaat gebeuren als ze horen wat ik te zeggen heb.."
"Jullie krijgen hulp van een echte grafische ontwerper, die dol is op knuffelen!"